دریچه تخلیه هلیوم یک سوپاپ یک‌طرفه است که به مولکول‌های حبس‌شده اجازه می‌دهد تا از قاب ساعت خارج شوند. این دریچه بیشتر در طراحی ساعت‌های غواصی دیده می‌شود. لزوم وجود این سوپاپ زمانی کاملاً درک می‌شود که بدانید اگر این سوپاپ وجود نداشت، ساعت پس از پایان پروژه غواصی، در اثر فشار داخلی گاز هلیوم ممکن بود منفجر شود.
در دهه 1960، غواصی به اوج شکوفایی خود رسید و نیاز به ابزار و تجهیزات خاص بیش از پیش احساس شد. مشکل اصلی از واکنش بدن انسان با نیتروژن در فشار بالا شروع شد. 78 درصد از هوای تنفسی ما را نیتروژن تشکیل می‌دهد و تنفس نیتروژن در فشار بالا می‌تواند علائمی مانند مستی و گیجی ایجاد کند. این حالت، در اعماق دریا، خطراتی جدی به همراه دارد. برای حل این مشکل، به‌جای نیتروژن، از گاز هلیوم استفاده کردند. در این مرحله، مشکل غواصان حل شد، اما ساعت‌های آن‌ها با چالشی جدید روبه‌رو شدند.
مولکول‌های هلیوم بسیار ریز هستند و در حین غواصی از کنار واشرها وارد قاب ساعت می‌شوند. طراحی بدنه ساعت‌های غواصی به گونه‌ای است که آب و گردوغبار از بیرون به داخل قاب وارد نشوند، اما زمانی که گاز هلیوم وارد ساعت شود، در داخل قاب حبس می‌شود. پس از پایان غواصی، با کاهش عمق و فشار، گاز هلیوم شروع به انبساط می‌کند (طبق قانون بویل) و فشار زیادی را از داخل به محفظه ساعت وارد می‌آورد. این فشار داخلی می‌تواند باعث جدا شدن شیشه و کریستال ساعت شود.
از این رو، دریچه تخلیه هلیوم طراحی شد.
دو برند Rolex و Doxa اولین تولیدکنندگان ساعتی بودند که این راه‌حل (دریچه هلیوم) را در ساعت‌های خود به کار بردند Sea Dweller . اولین ساعت تخصصی غواصی بود که به این دریچه مجهز شد و پس از آن، Conquistador اولین ساعت غواصی تجاری را عرضه کرد.
معمولاً محل قرارگیری دریچه هلیوم در سمت چپ قاب، نزدیک به عدد 9 یا 10 است، در نقطه مقابل دسته کوک.
